Menurut teori politik Max Weber, negara ditakrifkan dapat mengekalkan "monopoli ke atas penggunaan kuasa fizikal sah" di dalam sempadannya. Apabila ini dipecahkan (cth, melalui kehadiran dominan panglima perang, kumpulan separa tentera, polis korup, geng bersenjata atau terorisme), kewujudan negara itu sendiri menjadi meragukan, dan negara menjadi negara gagal. Kesukaran menentukan sama ada kerajaan mengekalkan "monopoli penggunaan kekerasan yang sah", yang merangkumi isu definisi "sah", bermakna tidak jelas dengan tepat bila sesebuah negara itu boleh dikatakan "gagal".

Masalah keabsahan boleh diselesaikan dengan memahami maksud Weber. Weber menjelaskan bahawa hanya negara yang mempunyai cara pengeluaran yang diperlukan bagi keganasan fizikal. Ini bermakna bahawa negara tidak memerlukan keabsahan untuk mencapai monopoli cara keganasan (de facto), tetapi akan memerlukannya jika ia perlu menggunakannya (de jure).

Lazimnya, istilah ini bermaksud bahawa negara telah menjadi tidak berkesan dan tidak dapat menguatkuasakan undang-undangnya secara seragam atau menyediakan barangan dan perkhidmatan asas kepada rakyatnya. Kesimpulan bahawa sesebuah negara sedang menggagal atau telah gagal boleh dibuat daripada pemerhatian terhadap pelbagai ciri dan gabungannya. Contoh ciri sedemikian termasuk - tetapi tidak terhad kepada - kehadiran pemberontakan, korupsi politik yang melampau, kadar jenayah melampau sehingga pasukan polis tidak berupaya, birokrasi yang tidak dapat ditembusi dan tidak berkesan, ketidakberkesanan kehakiman, campur tangan tentera dalam politik dan penyatuan kuasa oleh aktor serantau supaya ia menyaingi atau menghapuskan pengaruh pihak berkuasa negara. Faktor persepsi lain mungkin terlibat. Konsep terbitan "bandar gagal" juga telah dilancarkan, berdasarkan tanggapan bahawa walaupun sesebuah negara mungkin berfungsi secara umum, politik di peringkat subnegara mungkin runtuh dari segi infrastruktur, ekonomi dan dasar sosial. Kawasan atau bandar tertentu mungkin jatuh di luar kawalan negara, menjadi bahagian negara yang tidak ditadbir secara de facto.[3]

Tiada takrifan konsisten atau kuantitatif bagi "negara gagal" wujud; sifat subjektif penunjuk yang digunakan untuk membuat kesimpulan kegagalan telah membawa kepada pemahaman yang samar-samar tentang istilah tersebut.[4]

Sesetengah sarjana menumpukan kepada kapasiti dan keberkesanan kerajaan untuk menentukan sama ada sesebuah negara itu gagal atau tidak.[5] Indeks lain seperti Indeks Negara Rapuh menggunakan penilaian sifat demokrasi institusi sesebuah negara sebagai cara untuk menentukan tahap kegagalannya.[6] Akhir sekali, sarjana lain menumpukan hujah mereka pada keabsahan negara,[7] mengenai sifat negara,[8] pertumbuhan keganasan jenayah di sesebuah negara,[9] mengenai institusi ekstraktif ekonomi,[10] keupayaan negara untuk mengawal wilayahnya.[11] Robert H. Bates merujuk kepada kegagalan negara sebagai "ledakan dalam negara", di mana negara berubah "menjadi alat pemangsa" dan negara secara berkesan kehilangan monopoli ke atas kekerasan.[12]